ΘΕΜΑ: «Η τρομοκρατία στα χρόνια της αθωότητας»
Υπεύθυνη καθηγήτρια: Ελένη Κοσμαδάκη
Παρουσίαση της Βιωματικής Δράσης
Οι μαθητές που επέλεξαν το θέμα «Η τρομοκρατία στα χρόνια της αθωότητας» προσέγγισαν το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού, μελετώντας τις κυριότερες μορφές του, αναλύοντας τις αιτίες που τον γεννούν, αναγνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά του θύματος, του θύτη, αλλά και των παρατηρητών, και εξετάζοντας πιθανούς τρόπους αντιμετώπισης του φαινομένου. Μέσα από προβολή διαφόρων βίντεο σύντομης διάρκειας, συνεντεύξεις και συζητήσεις με τα παιδιά, οι μαθητές κατάφεραν σε ικανοποιητικό βαθμό να ευαισθητοποιηθούν απέναντι σε αυτό το σοβαρό θέμα που ενίοτε παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις. Τέλος, τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να απαντήσουν σε σχετικό ερωτηματολόγιο που εκπονήθηκε ειδικά γι?αυτό το σκοπό και κατέδειξε προς μεγάλη ανακούφιση όλων ότι ο σχολικός εκφοβισμός είναι ιδιαίτερα περιορισμένος στο σχολείο μας.
Μπορείτε να βρείτε την παρουσίαση των στατιστικών αποτελεσμάτων ΕΔΩ.
Τέλος, ακολουθεί η ανάλυση των στατιστικών αποτελεσμάτων του ερωτηματολόγιου, έτσι όπως εκπονήθηκε από τη μαθήτρια Μαρία Χριστοφοράκη.
Βασιζόμενοι στην πρόσφατη έρευνα του σχολείου μας σχετικά με την ενδοσχολική βία και το σχολικό εκφοβισμό, μπορούμε να καταλήξουμε στο ευχάριστο συμπέρασμα ότι το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού δεν έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, καθώς με βάση τα στατιστικά αποτελέσματα η μειοψηφία του μαθητικού μας πληθυσμού έχει γνωρίσει τις νοσηρές συνέπειες της ενδοσχολικής βίας, ενώ η πλειοψηφία δεν έχει πέσει ποτέ θύμα ενδοσχολικής βίας ή δεν έχει ποτέ επωμιστεί το ρόλο του θύτη.
Πιο συγκεκριμένα το 72% του πληθυσμού του Γυμνασίου μας δεν έχει γνωρίσει, αλλά ούτε και υποστεί κάποια μορφή βίας, ενώ μόλις το 28% έχει γνωρίσει κάποιες από τις μορφές του σχολικού εκφοβισμού. Συνεχίζοντας, κανένα από τα παιδιά δεν υπήρξε ποτέ θύτης.
Έπειτα στις ερωτήσεις που ακολούθησαν σχετικά με τα συναισθήματα των μαθητών για την οικογένειά τους, η πλειοψηφία απάντησε ως εξής : το 72,5% των παιδιών αισθάνεται ότι είναι αρκετά ικανοποιημένο από την επιμέλεια και τη φροντίδα της οικογένειάς του απέναντί του, ενώ μόλις το 27,5% δεν έχει το συναίσθημα της πλήρους ικανοποίησης για την οικογένειά του.
Κατόπιν το ακόλουθο μέρος της έρευνας αφορά στα συναισθήματα των μαθητών σχετικά με το σχολείο και τον περίγυρό τους, όπου το 54% δηλώνει ευχαριστημένο, ενώ το 46% όχι.
Τέλος, οι τελευταίες ερωτήσεις αφορούσαν τρόπους και μαρτυρίες σχετικές με την αντιμετώπιση ενός τέτοιου περιστατικού. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι μόλις το 37% έχει γίνει μάρτυρας ενός τέτοιου περιστατικού και οι προτεινόμενοι τρόποι αντιμετώπισης ενός τέτοιου προβλήματος φαίνονται αρκετά σωστοί και ώριμοι εκ μέρους του μικρού μαθητικού κόσμου του σχολείου μας.
Εν κατακλείδι, τα αποτελέσματα της έρευνάς μας μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους, καθώς η επίδραση της «ασθένειας» του σχολικού εκφοβισμού δεν έχει εισχωρήσει στο μικρό μαθητικό μας κόσμο.