ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΓΑΖΙΟΥ

ΣΤΟ GYMNASIUM DONAUWOERTH

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε για δεύτερη χρονιά νέο πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών του Γυμνασίου Γαζίου με Γυμνάσιο της Βαυαρίας, στη Γερμανία. Το πρόγραμμα «Η Ελλάδα τότε και σήμερα» εκπονείται από το Υπουργείο Παιδείας της Βαυαρίας σε συνεργασία με το αυτόνομο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα δημόσιο ίδρυμα «Παλλάδιον» της Βαυαρίας και έχει ως σκοπό να φέρει σε επαφή μαθητές των δύο χωρών. Τα παιδιά που συμμετείχαν από τη Γερμανία διδάσκονται Αρχαία Ελληνικά ως μάθημα επιλογής και οι δικοί μας μαθητές έχουν με τη σειρά τους επιλέξει τα Γερμανικά ως δεύτερη ξένη γλώσσα.

Οι μαθητές από το Gymnasium Donauwoerth μας είχαν επισκεφτεί τον Οκτώβριο του 2016 και το 2017, από 27 Απριλίου έως 4 Μαΐου πραγματοποιήθηκε το δικό μας ταξίδι. Τα παιδιά φιλοξενήθηκαν από τα παιδιά που είχαν φιλοξενήσει εδώ και οι καθηγητές επίσης έμειναν σε σπίτια συναδέλφων.

Το πρόγραμμα ήταν πλούσιο, καθώς περιελάμβανε ξεναγήσεις σε μεσαιωνικά κάστρα και εκκλησίες στις πόλεις Άουγκσμπουργκ και Νυρεμβέργη. Σε μία ξενάγηση στο εργοστάσιο της AUDI στο Ingolstadt είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την παραγωγή αυτοκινήτων από εργαζόμενους αλλά και υπερσύγχρονα ρομπότ. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ήταν η περιήγηση στο Μόναχο, όπου είδαμε πολλά επιτεύγματα της τεχνολογίας στο Γερμανικό Μουσείο αλλά και αγάλματα της κλασσικής και ελληνιστικής εποχής καθώς και ρωμαϊκά στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου.

Πολύ εντυπωσιακό ήταν και το Rieskratermuseum (Μουσείο Κρατήρα) στην πόλη Noerdlingen, όπου μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε το χρονικό της πτώσης ενός μετεωρίτη πριν από 15.000.000 χρόνια στην ευρύτερη περιοχή και να παρατηρήσουμε από κοντά ένα κομμάτι πέτρωμα από τη Σελήνη, μοναδικό σε όλη την Ευρώπη.

Οι εμπειρίες ήταν πολλές. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι οι μαθητές μας είχαν την ευκαιρία να ζήσουν από κοντά την Γερμανία και τους ανθρώπους της. Όταν μαθαίνεις μία ξένη γλώσσα δεν μαθαίνεις μόνο λεξιλόγιο και γραμματική. Μαθαίνεις για έναν άλλο πολιτισμό και για μία άλλη κουλτούρα. Όπως είπε και ο Γερμανός ποιητής Friedrich Rueckert «Με κάθε γλώσσα που μαθαίνεις ελευθερώνεις μέσα σου ένα πνεύμα που ήταν φυλακισμένο εκείνη τη στιγμή». Αυτό πιστεύουμε ότι έγινε και με τους μαθητές μας. Μέσα από μία καινούργια γλώσσα που μαθαίνουν, είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την καθημερινότητα των Γερμανών, τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης τους. Αυτό σίγουρα βοηθάει στην κατανόηση της διαφορετικότητας σε όλα της τα επίπεδα, στον προβληματισμό και εν τέλει οδηγεί στην αυτοβελτίωση του καθενός.

Η μαθήτρια της Γ' τάξης Άννα Βαρδαλαχάκη, που συμμετείχε στην ανταλλαγή περιγράφει παρακάτω την εμπειρία της όπως αυτή τη βίωσε:

H εμπειρία αυτή θα μείνει για πάντα στο μυαλό όλων των παιδιών που τη βίωσαν. Το γεγονός βέβαια πως δεν πήγαμε σε κεντρική πόλη αλλά στο Donauwoerth, μία μικρή επαρχιακή πόλη, μας ανάγκασε μόλις προσγειωθήκαμε στο Μόναχο να πάρουμε δύο τρένα μέχρι να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό. Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για εμάς, εφόσον οι περισσότεροι από τους συμμαθητές μας δεν είχαν ξαναμπεί σε τρένο, κάποιοι ούτε καν σε αεροπλάνο.

Το γεγονός ότι συνάντησα οικεία πρόσωπα τα οποία είχα γνωρίσει πριν από μήνες στην Ελλάδα έκανε όχι μόνο εμένα, αλλά και τους υπόλοιπους τέσσερις συμμαθητές μου να νιώσουμε αμέσως πολύ άνετα. Οι γονείς των φίλων μας μας μετέφεραν στα σπίτια όπου θα μέναμε. Η οικογένεια που φιλοξένησε εμένα κατοικούσε σε ένα σπίτι λίγο πιο έξω από το Donauwoerth.

Τα περίμενα όλα τελείως διαφορετικά. Όταν ξεκινούσαμε το ταξίδι είχα στο μυαλό μου μια Γερμανία γκρίζα από τα πολλά εργοστάσια, αλλά έκανα τεράστιο λάθος. Παντού υπήρχαν πάρκα, πράσινο, γεφυρούλες και τόσα άλλα που με έκαναν να νιώθω ευχάριστα αλλά και να ξαφνιάζομαι ταυτόχρονα. Πόσο μάλλον όταν είδα το σπίτι όπου θα έμενα! Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μεγάλο με γκαράζ για δύο αυτοκίνητα, με τεράστιο κήπο και μπρος και πίσω (βεράντα), διώροφο και με υπόγειο. Αυτό όμως που έκλεψε τις εντυπώσεις ήταν το εσωτερικό του. Πάρα πολλά δωμάτια, για δουλειές, πλυσταριό, κελάρι, δωμάτιο εργασίας, δωμάτιο γυμναστικής, τέσσερα υπνοδωμάτια, δύο μπάνια και μία μεγάλη κουζίνα. Το πιο περίεργο για μένα ήταν πως δεν επιτρέπονταν καθόλου τα παπούτσια στο σπίτι, παρά μόνο κάλτσες ή ειδικές παντόφλες με σόλα. Οι γονείς του κοριτσιού ήταν πάρα πολύ φιλικοί, το ίδιο και η αδερφή του. Χάρηκαν που με γνώρισαν κι ένιωσα αμέσως πολύ άνετα. Εγώ είχα τις επιφυλάξεις μου την πρώτη μέρα, αλλά δεν άργησα να συνηθίσω. Η Julia μου παραχώρησε το δωμάτιο της, όπως είχα κάνει κι εγώ όταν την είχα φιλοξενήσει έξι μήνες πριν.

Το πρωινό σε μας ήταν υπερπαραγωγή. Το πιο ωραίο από όλα ήταν το μπρέτσελ, ένα είδους ψωμιού πασπαλισμένου με χοντρό αλάτι. Αυτό που ήδη γνώριζα, αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω, είναι ότι δεν βάζουν τυρί στο τόστ παρά μόνο αλλαντικά. Πίνουν ανθρακούχο νερό αντί για κανονικό και τρώνε σκέτες πιπεριές. Αλλά όπως λέω πάντα, κανείς δεν είναι τέλειος! Αυτό που λάτρεψα από φαγητά ήταν ένα είδος λουκάνικου που φάγαμε στο Άουγκσμπουργκ.

Κάθε μέρα μου έλεγαν και από μία ιστορία για τα παιδικά χρόνια των παιδιών ή για τη δουλειά τους. Μιλούσαν τα γερμανικά με μία ιδιαίτερη διάλεκτο (η διαφορά ήταν σε κάποιες λέξεις). Τα καταλάβαινα όμως σχεδόν όλα, μέχρι και τις ταινίες που βλέπαμε στα γερμανικά.

Κάναμε πάρα πολλές εξερευνήσεις. Επισκεφθήκαμε μέχρι και μία μονάδα που παράγει μπύρα. Και το καλύτερο; Πήγαμε όλοι μαζί καθηγητές και μαθητές για μπύρα. Εμείς ήπιαμε φυσικά μπύρα χωρίς αλκοόλ.

Στο μουσείο της AUDI εντυπωσιαστήκαμε από τα αυτοκίνητα παλαιότερων εποχών αλλά και από τα σύγχρονα που είδαμε. Πήγαμε και σε πολλά άλλα μουσεία, όπως το μουσείο του Μονάχου, το μουσείο του κρατήρα, το μουσείο που δείχνει την βιομηχανική εξέλιξη στη Νυρεμβέργη. Επισκεφθήκαμε και δύο μεσαιωνικά κάστρα, ένα στη Νυρεμβέργη κι ένα στο Harburg.

Αυτό που συναντούσαμε παντού ήταν οι εκκλησίες. Αναρωτιόμασταν πόσες ακόμα να υπάρχουν. Για να μην μιλήσω για το περπάτημα. Συνεχώς περπατούσαμε. Μία μέρα στο Μόναχο και μετά από τρεις ώρες περπάτημα είδαμε μπροστά μας τρία κτίσματα στην πλατεία του Βασιλέα (Koenigsplatz), που παραπέμπουν στην Αρχαία Αθήνα. Τότε πετάχτηκε ένας συμμαθητής μου και είπε "Α, κατάλαβα γιατί περπατούσαμε τόση ώρα. Γιατί φτάσαμε με τα πόδια στην Αθήνα". Ήταν από τα πιο επιτυχημένα αστεία της εκδρομής και γελάσαμε με την ψυχή μας.

Το σχολείο που μας φιλοξενούσε είχε 1300 παιδιά και ήταν τεράστιο, κατασκευασμένο σε σχήμα οκταριού. Είχε ξεχωριστή πτέρυγα με δέκα αίθουσες χημείας, φυσικής, μουσικής και βιολογίας, τρία εσωτερικά γυμναστήρια, ένα εξωτερικό, μία τεράστια σκηνή θεάτρου σαν λυρική σκηνή και μία τεράστια τραπεζαρία.

Από τις 7 το πρωί ένας πίνακας ηλεκτρονικός ενημέρωνε μαθητές και καθηγητές για τα μαθήματα που έχουν, ποιος καθηγητής απουσιάζει κλπ. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, όταν μου είπαν, πως με μία κοπάνα έχαναν όλη τη χρονιά και έπρεπε να επαναλάβουν την τάξη. Και αν ήταν άρρωστοι έπρεπε να ενημερώσουν το σχολείο οι γονείς την ίδια μέρα ή το αργότερο την επομένη με χαρτί γιατρού. Παρακολουθήσαμε μάθημα αρχαίων, κειμένων και γλώσσας.

Δεν θα ξεχάσουμε πότε αυτό το ταξίδι και όλοι μας τους καλέσαμε να ξανάρθουν στην Ελλάδα και να τους φιλοξενήσουμε.

Η καθημερινή μου επαφή με τους καινούργιους μου φίλους και τις οικογένειές τους με οδήγησε στο εξής συμπέρασμα: Σε όποια χώρα και να ζει κανείς και απ' όπου και να κατάγεται, όλοι είναι άνθρωποι με τις χαρές, τις λύπες, τα διάφορα συναισθήματα τους. Αυτό ήταν το σπουδαιότερο μάθημα που πήρα.

Την ημέρα που φεύγαμε η μαμά της Julia έκλαιγε και με έκανε να κλαίω κι εγώ. Συνειδητοποίησα πως πραγματικά θα τους λείψω και ότι έχω γίνει κάτι σημαντικό στη ζωή τους. Κι εκείνοι θα μου λείψουν πάρα, πάρα πολύ. Και πιστεύω πως αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά. Ήταν μία αξέχαστη εμπειρία και θα την επαναλάμβανα οπωσδήποτε. Είναι κάτι που όλοι πρέπει να το δοκιμάσουν κατά τη γνώμη μου. Ελπίζω να σας ενθάρρυνα αρκετά ώστε να το δοκιμάσετε!!!

Οι υπεύθυνες καθηγήτριες του προγράμματος

Σοφία Γιασσάκη

Κατερίνα Ψαράκη